INICIO. Página Principal
PRESENTACIÓN de nuestra Web
Cursos Multimedia por Niveles
Gramática inglesa en español con ejercicios prácticos resueltos.
LISTENING. Sonidos con ejercicios prácticos, soluciones y texto de transcripción.
LIBROS completos en inglés para descargar a tu PC.
Practica tu READING con textos traducidos y ejercicios de comprensión lectora.
PROGRAMAS didácticos y utilidades educacionales para descargar a tu Pc.
EJERCICIOS multimedia para mejorar tu inglés.
Ejercita tus conocimientos siguiendo las aventuras de nuestro detective.
RECURSOS Y ACTIVIDADES de interés y utilidad.
Agrupaciones temáticas de palabras y su traducción. Con sonido y ejercicios
Información y Recursos específicos para profesores.
Material para la preparación de las pruebas de First de la Universidad de Cambridge.
PELÍCULAS EN INGLÉS
Vídeos para aprender inglés

Cuaderno de ejercicios 

de inglés. Actividades y material de aprendizaje.
Accede a nuestro grupo 

en Facebook
Busca el significado de los términos y su 

traducción.
Traduce textos o páginas web completas.
Consulta nuestros productos




Las Aventuras de Huckleberry Finn  

 

CAPÍTULO 14 - Pag 14

English version       Versión en español
BY and by, when we got up, we turned over the truck the gang had stole off of the wreck, and found boots, and blankets, and clothes, and all sorts of other things, and a lot of books, and a spyglass, and three boxes of seegars. We hadn’t ever been this rich before in neither of our lives. The seegars was prime. We laid off all the afternoon in the woods talking, and me reading the books, and having a general good time. I told Jim all about what happened inside the wreck and at the ferryboat, and I said these kinds of things was adventures; but he said he didn’t want no more adventures. He said that when I went in the texas and he crawled back to get on the raft and found her gone he nearly died, because he judged it was all up with him anyway it could be fixed; for if he didn’t get saved he would get drownded; and if he did get saved, whoever saved him would send him back home so as to get the reward, and then Miss Watson would sell him South, sure. Well, he was right; he was most always right; he had an uncommon level head for a nigger.
I read considerable to Jim about kings and dukes and earls and such, and how gaudy they dressed, and how much style they put on, and called each other your majesty, and your grace, and your lordship, and so on, ‘stead of mister; and Jim’s eyes bugged out, and he was interested. He says:
“I didn’ know dey was so many un um. I hain’t hearn ‘bout none un um, skasely, but old King Sollermun, onless you counts dem kings dat’s in a pack er k’yards. How much do a king git?”
“Get?” I says; “why, they get a thousand dollars a month if they want it; they can have just as much as they want; everything belongs to them.”
“Ain‘ dat gay? En what dey got to do, Huck?”
“They don’t do nothing! Why, how you talk! They just set around.”
“No; is dat so?”
“Of course it is. They just set around—except, maybe, when there’s a war; then they go to the war. But other times they just lazy around; or go hawking—just hawking and sp—Sh!—d’ you hear a noise?”
We skipped out and looked; but it warn’t nothing but the flutter of a steamboat’s wheel away down, coming around the point; so we come back.
“Yes,” says I, “and other times, when things is dull, they fuss with the parlyment; and if everybody don’t go just so he whacks their heads off. But mostly they hang round the harem.”
“Roun’ de which?”
“Harem.”
“What’s de harem?”
“The place where he keeps his wives. Don’t you know about the harem? Solomon had one; he had about a million wives.”
“Why, yes, dat’s so; I—I’d done forgot it. A harem’s a bo’d’n-house, I reck’n. Mos’ likely dey has rackety times in de nussery. En I reck’n de wives quarrels considable; en dat ‘crease de racket. Yit dey say Sollermun de wises’ man dat ever live’. I doan’ take no stock in dat. Bekase why: would a wise man want to live in de mids’ er sich a blim-blammin’ all de time? No—‘deed he wouldn’t. A wise man ‘ud take en buil’ a biler-factry; en den he could shet down de biler-factry when he want to res’.”
“Well, but he was the wisest man, anyway; because the widow she told me so, her own self.”
“I doan k’yer what de widder say, he warn’t no wise man nuther. He had some er de dad-fetchedes’ ways I ever see. Does you know ‘bout dat chile dat he ‘uz gwyne to chop in two?”
“Yes, the widow told me all about it.”
“Well, den! Warn’ dat de beatenes’ notion in de worl’? You jes’ take en look at it a minute. Dah’s de stump, dah—dat’s one er de women; heah’s you—dat’s de yuther one; I’s Sollermun; en dish yer dollar bill’s de chile. Bofe un you claims it. What does I do? Does I shin aroun’ mongs’ de neighbors en fine out which un you de bill do b’long to, en han’ it over to de right one, all safe en soun’, de way dat anybody dat had any gumption would? No; I take en whack de bill in two, en give half un it to you, en de yuther half to de yuther woman. Dat’s de way Sollermun was gwyne to do wid de chile. Now I want to ast you: what’s de use er dat half a bill?—can’t buy noth’n wid it. En what use is a half a chile? I wouldn’ give a dern for a million un um.”
“But hang it, Jim, you’ve clean missed the point—blame it, you’ve missed it a thousand mile.”
“Who? Me? Go ‘long. Doan’ talk to me ‘bout yo’ pints. I reck’n I knows sense when I sees it; en dey ain’ no sense in sich doin’s as dat. De ‘spute warn’t ‘bout a half a chile, de ‘spute was ‘bout a whole chile; en de man dat think he kin settle a ‘spute ‘bout a whole chile wid a half a chile doan’ know enough to come in out’n de rain. Doan’ talk to me ‘bout Sollermun, Huck, I knows him by de back.”
“But I tell you you don’t get the point.”
“Blame de point! I reck’n I knows what I knows. En mine you, de real pint is down furder—it’s down deeper. It lays in de way Sollermun was raised. You take a man dat’s got on’y one or two chillen; is dat man gwyne to be waseful o’ chillen? No, he ain’t; he can’t ‘ford it. He know how to value ‘em. But you take a man dat’s got ‘bout five million chillen runnin’ roun’ de house, en it’s diffunt. He as soon chop a chile in two as a cat. Dey’s plenty mo’. A chile er two, mo’ er less, warn’t no consekens to Sollermun, dad fatch him!”
I never see such a nigger. If he got a notion in his head once, there warn’t no getting it out again. He was the most down on Solomon of any nigger I ever see. So I went to talking about other kings, and let Solomon slide. I told about Louis Sixteenth that got his head cut off in France long time ago; and about his little boy the dolphin, that would a been a king, but they took and shut him up in jail, and some say he died there.
“Po’ little chap.”
“But some says he got out and got away, and come to America.”
“Dat’s good! But he’ll be pooty lonesome—dey ain’ no kings here, is dey, Huck?”
“No.”
“Den he cain’t git no situation. What he gwyne to do?”
“Well, I don’t know. Some of them gets on the police, and some of them learns people how to talk French.”
“Why, Huck, doan’ de French people talk de same way we does?”
“No, Jim; you couldn’t understand a word they said—not a single word.”
“Well, now, I be ding-busted! How do dat come?”
“I don’t know; but it’s so. I got some of their jabber out of a book. S’pose a man was to come to you and say Polly-voo-franzy—what would you think?”
“I wouldn’ think nuff’n; I’d take en bust him over de head—dat is, if he warn’t white. I wouldn’t ‘low no nigger to call me dat.”
“Shucks, it ain’t calling you anything. It’s only saying, do you know how to talk French?”
“Well, den, why couldn’t he say it?”
“Why, he is a-saying it. That’s a Frenchman’s way of saying it.”
“Well, it’s a blame ridicklous way, en I doan’ want to hear no mo’ ‘bout it. Dey ain’ no sense in it.”
“Looky here, Jim; does a cat talk like we do?”
“No, a cat don’t.”
“Well, does a cow?”
“No, a cow don’t, nuther.”
“Does a cat talk like a cow, or a cow talk like a cat?”
“No, dey don’t.”
“It’s natural and right for ‘em to talk different from each other, ain’t it?”
“Course.”
“And ain’t it natural and right for a cat and a cow to talk different from us?”
“Why, mos’ sholy it is.”
“Well, then, why ain’t it natural and right for a Frenchman to talk different from us? You answer me that.”
“Is a cat a man, Huck?”
“No.”
“Well, den, dey ain’t no sense in a cat talkin’ like a man. Is a cow a man?—er is a cow a cat?”
“No, she ain’t either of them.”
“Well, den, she ain’t got no business to talk like either one er the yuther of ‘em. Is a Frenchman a man?”
“Yes.”
“Well, den! Dad blame it, why doan’ he talk like a man? You answer me dat!”
I see it warn’t no use wasting words—you can’t learn a nigger to argue. So I quit.
     

Después, cuando nos levantamos, miramos en qué consistía el botín que había robado la banda en el barco naufragado y encontramos botas y mantas y ropa y toda clase de cosas distintas, un montón de libros y un catalejo y tres cajas de cigarros. Ninguno de los dos habíamos sido nunca así de ricos en la vida. Los cigarros eran de primera. Nos pasamos todo el principio de la tarde en el bosque, charlando, y yo leyendo los libros y en general pasándolo bien. Le conté a Jim todo lo ocurrido en el barco y en el transbordador y dijo que esas cosas eran aventuras, pero que no quería más. Dijo que cuando yo me metí en la cubierta superior y él se volvió a rastras a la balsa y vio que había desaparecido casi se muere, porque pensó que pasara lo que pasara para él ya había acabado todo, pues si no se salvaba se ahogaría, y si se salvaba el que lo viera lo devolvería a casa para cobrar la recompensa y entonces seguro que la señorita Watson lo vendía en el Sur. Bueno, tenía razón; casi siempre tenía razón; tenía una cabeza de lo más razonable para un negro.
Le leí a Jim muchas cosas sobre reyes y duques y condes y todo eso, y lo bien que se vestían y lo elegantes que se ponían y cómo se llamaban unos a otros «su majestad», «su señoría», «su excelencia» y todo eso, en lugar de «señor», y a Jim se le salían los ojos y estaba muy interesado. Va y dice:
––No sabía que había tantos. Casi nunca había oído hablar de ellos, más que del viejo aquel del rey Salamón, sin contar los reyes de la baraja. ¿Cuánto cobra un rey?
––¿Cobrar? ––digo yo––; pues lo menos mil dólares al mes si quieren; pueden llevarse lo que quieran; todo es suyo.
––Estupendo, ¿no? Y ¿qué tienen que hacer, Huck?
––¡No hacen nada! ¡Qué cosas dices! Están ahí y nada más.
––No; ¿de verdad?
––Pues claro que sí. No hacen más que estar ahí, salvo a lo mejor cuando hay guerra; entonces se van a la guerra, o si no van de caza. Sí, con halcones y todo eso... ¡Shhh! ¿no has oído un ruido?
Salimos del bosque a mirar, pero no había nada más que el paleteo de la rueda de un buque de vapor a lo lejos, que daba la vuelta a la punta, así que volvimos.
––Si ––dije––, y otras veces, cuando las cosas están aburridas, se meten con el Parlamento, y si no hacen las cosas como quieren ellos, les cortan la cabeza. Pero donde más tiempo pasan es en el harén.
––¿En el qué?
––En el harén.
––¿Qué es el harén?
––Donde tienen a sus mujeres. ¿No sabes lo que es el harén? Salomón tenía uno donde había por lo menos un millón de mujeres.
––Pues es verdad; me... me se había olvidado. Un harén es una pensión, supongo. Seguro que en el cuarto de los niños hay mucho jaleo. Y seguro que las mujeres se pelean mucho, de forma que hay más jaleo. Pero dicen que el Salamón era el hombre más sabio que ha vivido. Yo no me lo acabo de creer, porque, ¿para qué iba un tío tan sabio a querer vivir en medio de todo aquel escándalo? No... seguro que no. Un hombre sabio se haría construir una fábrica de calderas y entonces podría apagarlo todo cuando quisiera descansar.
––Bueno, pero en todo caso fue el hombre más sabio del mundo, porque me lo ha dicho la viuda, nada menos.
––Me da igual lo que haya dicho la viuda; no era tan sabio. Se le ocurrían algunas de las ideas más raras que he oído en mi vida. ¿Sabes lo del niño que quería partir en dos?
––Sí, la viuda me lo contó.
––¡Pues entonces! ¿No te parece la idea más idiota del mundo? No tienes más que pensarlo medio minuto. Ese tronco de allá, ése es una de las mujeres; ése eres tú, el otro tronco; yo soy Salamón, y ese billete de un dólar es el niño. Los dos lo queréis. ¿Qué hago yo? ¿Voy a buscar entre los vecinos para ver de quién es el billete y dárselo al dueño, como es normal, como haría cualquiera que tuviese la menor idea? No; voy y rompo el billete en dos y te doy una mitad a ti y la otra a la mujer. Eso es lo que iba a hacer el Salamón con el niño. Y lo que yo te digo: ¿De qué vale a naide medio billete? No se puede comprar nada con eso. ¿De qué vale medio niño? Yo no daría nada por un millón de medios niños.
––Pero, dita sea, Jim, es que no entiendes nada... Dita sea, es que no te enteras.
––¿Quién? ¿Yo? Vamos. No me vengas diciendo a mí que no lo entiendo. Creo que entiendo lo que es sentido común y lo que no. Y el hacer una cosa así no tiene sentido. La pelea no era por medio niño; la pelea era por un niño entero, y el hombre que crea que puede solucionar una pelea por un niño entero con medio niño es que no sabe lo que es la vida. No me hables a mí del tal Salamón, Huck. Ya he visto yo a muchos así.
––Pero te digo que no lo entiendes.
––¡Dale con que no lo entiendo! Yo entiendo lo que entiendo. Y, entérate, lo que hay que entender de verdad es más complicado; mucho más complicado. Es cómo criaron al Salamón. Piénsalo: un hombre tiene sólo uno o dos hijos; ¿va ese hombre a andar partiéndoles en dos? No, ni hablar; no se lo puede permitir. Él sabe apreciarlos. Pero un hombre que tiene cinco millones de hijos por toda la casa, ése es diferente. A ése le da igual partir en dos a un niño que a un gato. Quedan muchos más. Un niño o dos más o menos no le importaban nada al Salamón, ¡maldito sea!
Nunca he visto un negro así. Se le metía una cosa en la cabeza y ya no había forma de sacársela. Nunca he visto a un negro que le tuviera tanta manía a Salomón. Así que me puse a hablar de otros reyes y dejé en paz a ése. Le hablé de Luis XVI, al que le cortaron la cabeza en Francia hacía mucho tiempo, y de su hijo pequeño, el delfín, que habría sido rey, pero se lo llevaron y lo metieron en la cárcel y algunos dicen que allí se murió.
––Pobrecito.
––Pero otros dicen que se escapó y que vino a América.
––¡Eso está bien! Pero se sentirá muy solo... Aquí no hay reyes, ¿verdad, Huck?
––No.
––Entonces no puede conseguir trabajo. ¿Qué va a hacer?
––Bueno, no sé. Algunos se hacen policías y otros enseñan a la gente a hablar francés.
––Pero, Huck, ¿es que los franceses no hablan como nosotros?
––No, Jim; tú no entenderías ni una palabra de lo que dicen... ni una sola palabra.
––Bueno, ¡queme cuelguen! ¿Porqué?
––No lo sé, pero es verdad. He visto en un libro algunas de las cosas que dicen. Imagínate que viene un hombre y te dice «parlé vu fransé»; ¿qué pensarías tú?
––No pensaría nada; le partiría la cara; bueno, si no era blanco. A un negro no le dejaría que me llamara eso.
––Rediez, no te estaría llamando nada. No haría más que preguntarte si sabes hablar francés.
––Bueno, entonces, ¿por qué no lo dice?
––Pero si es lo que está diciendo. Así es como lo dicen los franceses.
––Bueno, pues es una forma ridícula de decirlo y no quiero seguir hablando de eso. No tiene sentido.
––Mira, Jim; ¿hablan los gatos igual que nosotros?
––No, los gatos no.
––Bueno, ¿y las vacas?
––No, las vacas tampoco.
––¿Hablan los gatos igual que las vacas o las vacas igual que los gatos?
––No.
––Lo natural y lo normal es que hablen distinto, ¿no?
––Claro.
––¿Y no es natural ni normal que los gatos y las vacas hablen distinto de nosotros?
––Hombre, pues claro que sí.
––Bueno, entonces, ¿por qué no es natural y normal que un francés hable diferente de nosotros? Contéstame a ésa.
––Huck, ¿son los gatos iguales que los hombres?
––No.
––Bueno, entonces, no tiene sentido que los gatos hablen igual que los hombres. ¿Son las vacas iguales que los hombres? ¿O son las vacas iguales que los gatos?
––No, ninguna de las dos cosas.
––Bueno, entonces no tienen por qué hablar como los hombres o los gatos. ¿Son hombres los franceses?
––Sí.
––¡Pues entonces! Dita sea, ¿por qué no hablan igual que los hombres? Contéstame tú a ésa.
Vi que no tenía sentido seguir gastando saliva: a los negros no se les puede enseñar a discutir. Así que lo dejé.

Back   Main Page   Forward

La Mansión del Inglés. https://www.mansioningles.com
© Copyright La Mansión del Inglés C.B. - Todos los Derechos Reservados
. -